Drie maanden weg lijkt een hele lange tijd. Drie maanden gescheiden zijn van je familie en vrienden, het klinkt bijna als iets onmogelijks. Niets is minder waar.
Vanaf het moment dat ik was aangekomen in Suriname, wist ik dat die drie maanden heel erg snel voorbij zouden gaan. Ik wist vooral dat ze te snel voorbij zouden gaan, en dat het afscheid me erg zwaar zou bevallen. Ik wilde niet meer aftellen, ik wilde niet weten hoe kort mijn verblijf nog maar zou duren. Als het kon, was ik daar waarschijnlijk nu nog. In Suriname heb ik mijzelf gevonden, maar ben ik ook mijn hart verloren. Mijn stage in het Zuiden is beter gelopen dan ik op voorhand ooit had kunnen hopen of denken. Als ik één periode zou mogen kiezen in mijn leven om deze op nieuw te doen, zonder maar iets te veranderen, zou ik sowieso deze stage kiezen. Ik heb uit mijn buitenlandse stage zoveel meer geleerd dan een gewone stage mij ooit zou kunnen leren. Ik heb nog nooit zoveel voldoening uit lesgeven gehaald, en me ook nog nooit zo goed gevoeld voor de klas.
Drie maanden lang stond ik voor een plattelandsschool in district Tamanredjo, Commewijne. Doordat de school een uurtje buiten Paramaribo gelegen was, moest ik elke ochtend erg vroeg opstaan om op tijd op school te raken. Om 5.30 uur opstaan, in België zou dat voor mij onbegonnen zaak zijn. In Suriname deed ik het met plezier, gewoon omdat ik wist dat mijn aanwezigheid een verschil uitmaakte. Ik merkte tijdens het lesgeven dat de leerlingen echt aan het opletten waren , en dat ik ze ook echt iets kon bijbrengen. In België heb ik dat gevoel nog maar amper tot niet gehad, al was het maar om het feit dat ik hier enkel en alleen maar gezien word als ‘stagiaire’. In Suriname was dat helemaal anders. Ik was niet ‘de stagiaire’, ik was Juf Katoo. Ook in het lerarenteam werden we meteen hartelijk ontvangen. Ze namen ons meteen op in ons team, en kookten zelfs regelmatig ’s middags voor ons. Op die manier toonden zij hun gastvrijheid, en konden wij genieten van de Surinaamse specialiteiten. Het feit dat het afscheid van mijn stageplaats heel erg moeilijk was voor mij, vertelt mij vooral hoeveel geluk ik heb gehad met een stage als deze die ik net heb gelopen. Natuurlijk heb ik geen levensveranderende dingen kunnen doen. Ten slotte was ik daar ook maar 3 maanden, een periode die zoals eerder vermeld heel erg snel voorbij is gevlogen. Ik weet dat ik geen stenen heb verplaatst, maar wil graag geloven dat ik toch een aantal kiezelsteentjes in werking heb gezet.
Naast mijn lesgeefstage, kreeg ik ook de kans om stage te lopen bij VVOB Suriname. Ook hier werd ik meteen opgenomen in het team, en voelde ik me meteen thuis. Tijdens deze stage kreeg ik de opdracht om een lessenreeks te ontwikkelen van vijf lessen, die meteen inzetbaar zouden zijn in het LBO-onderwijs. Om de lessenreeks zo bruikbaar mogelijk te maken, kozen mijn medestudente en ik ervoor om onze schoolleidster te contacteren en haar te laten kiezen waarover we onze lessenreeks zouden ontwikkelen. Uiteindelijk ontwikkelden we een lessenreeks rond Surinaamse literatuur, wat een erg leerrijke ervaring is geweest. Hierdoor hebben we onszelf verplicht om meer te weten te komen over de Surinaamse literatuur.
Door mijn stage in Suriname heb ik heel erg veel geleerd. Je leert omgaan met onverwachte situaties en moet jezelf heel flexibel opstellen. Ik voelde me voor het eerst een échte leraar, en weet nu ook zeker dat ik in mijn leven niets liever wil doen dan voor de klas staan. Een stage in het buitenland is een uitdaging, maar zeker een onvergetelijke gebeurtenis. Ik zie mijn buitenlandse stage een beetje als één van de bergen die ik in Suriname (letterlijk) heb beklommen. Twee weken voor ik opnieuw naar België vertrok, ging ik op trip naar de Voltzberg, diep ik het binnenland. Het moment waarop ik ook effectief bovenaan op de berg stond, was ik heel erg trots op mijzelf. Het voelde niet alleen aan alsof ik de berg had beklommen, maar ook de symbolische berg die mijn buitenlandse stage is geweest. Een buitenlandse stage is sowieso geen evidente keuze, omdat je je aan heel erg veel dingen moet aanpassen en heel veel dingen moet aanvaarden. Je komt in aanrakingen met situaties waarmee je normaal gezien niet in aanraking komt, en dat is niet altijd even evident. Ik zie mijn buitenlandse stage als een berg, en mijn rugzak die ik op dat moment droeg als ervaringen. Ik heb de berg beklommen, en ondertussen zoveel ervaringen verzameld, die voor altijd in mijn rugzakje zitten en me nu zullen helpen om ook andere bergen te beklimmen. Ik heb op mijn buitenlandse stage niet alleen mijzelf leren kennen, maar ook zoveel geweldige, nieuwe mensen, die voor altijd een plekje zullen hebben in mijn hart.
Eén ding is zeker: Mi lobi Su!
