Ik ben Margret Mutsambwa, 49 jaar oud en ik doceer aan het Seke Teachers’ College in Zimbabwe. Momenteel ben ik de coördinator van het onderwijs rond Gezondheid en Levensvaardigheden op onze hogeschool, en ben ik lid van het kernteam in de hogeschool voor het programma ‘Kwaliteitsonderwijs en Kwetsbaarheid’ gesteund door VVOB. Een van mijn taken is de organisatie en begeleiding van participatieve workshops op de hogeschool met studenten die activiteiten rond kwetsbaarheidsthema’s ondernemen met en voor hun medestudenten en de omliggende gemeenschappen.
Het programma is van groot belang geweest voor mij op professioneel vlak, op een aantal manieren. Ik ben beter in staat om samen te werken met andere leden in een team en om ervoor te zorgen dat geplande workshops een succes zijn. Als hoofd van mijn vakgebied maak ik nu bij lezingen gebruik van de participatieve methoden uit de workshops, om studenten te helpen de materialen beter te begrijpen. De periodieke reflecties en constructieve feedback van het ‘VVOB Support Team’ doen me ook leren en mijn werk verbeteren en maken me meer ontvankelijk voor de mening van anderen.
Ik heb veel opgestoken van de processen van capaciteitsopbouw waarbij ik betrokken ben (in termen van vaardigheden, kennis en houding). Hierdoor kan ik een gids en mentor zijn voor de studenten uit onze school die bijvoorbeeld ondersteuning bieden aan studenten van het Young Africa Skills Centre, hier in de buurt.
Het programma laat me ook groeien als persoon... De inhoud van de workshops die ik heb begeleid, heeft me geholpen om thuis effectiever te communiceren. Ik ben assertiever en kan opkomen voor waar ik in geloof en kan me verdedigen indien nodig. Ik heb een zus die HIV-positief is. De kennis uit de workshops kan ik gebruiken om haar te helpen. Voorbeelden zijn de informatie uit de workshops rond ‘Moving on’, ‘Positief Leven door Middel van Voeding’, en ‘Stigmatisering en discriminatie’.
Als moeder heb ik een stap verder gezet. Ik ben vrij om over seks en seksueel overdraagbare ziektes, thema’s die taboe zijn in onze cultuur, te praten. Ik kan het nu zelfs hebben over condoomgebruik met mijn zoons, om ervoor te zorgen dat ze weten hoe deze juist te gebruiken en dat ze beseffen wat het belang is van consistent gebruik ervan als ze er niet in slagen om zich te onthouden. Ik heb ook tienerdochters, waarmee ik nu openlijk kan praten over uitgaan en vriendjes en andere kwesties die daarmee verband kunnen houden. Dit was traditioneel een taak voorbehouden aan ‘vana Tete navana Sekuru’, de ooms en tantes in onze cultuur.
Inderdaad, het programma heeft al veel voordelen gebracht, voor mij en mijn hogeschool. Er liggen bovendien nog vele kansen in het verschiet die ons zullen helpen om van onze werkplaats een studentvriendelijke hogeschool te maken. Het is mijn droom dat de leerkrachten die hier afstuderen, gevoelig zijn voor de kwetsbaarheid van kinderen, en dat ze kansen bieden aan alle kinderen in hun klas.
